Londenaar in wording

Het is bijna een week geleden dat ik hier in Londen aankwam. Het was een erg drukke week met veel veranderingen, die gelukkig bijna allemaal heel positief waren. Ik ben nu op het punt aangekomen dat ik een beetje ritme begin te krijgen en me langzaamaan een echte "Londenaar" begin te voelen.

En als nieuwbakken Londenaar zijn er een hoop dingen die me opvallen waar ik van te voren nooit van had gedacht dat ik ze zou doen. Zo heb ik bijvoorbeeld mijn absolute nummer een regel verbroken. Hetgeen waarvan ik altijd heel hard heb geroepen dat ik dat nooit of te nimmer in Londen zou doen, dat ene ding waar ik mensen altijd op veroordeelde als ik het zag gebeuren en dat ene ding wat er altijd voor zorgde dat ik een lichte hartverzakking kreeg als mensen om me heen het wel deden: Door rood lopen.

Het klinkt waarschijnlijk heel idioot, in Nederland doe ik het tenslotte de hele tijd (en nu moet je niet mijn slechte voorbeeld gaan volgen, blijf op het rechte pad kinders!). In Londen is dat echter een ander verhaal. Buiten het feit dat het verkeer hier van de verkeerde kant komt (ja ik blijf erbij), komt het ook nog eens van alle mogelijke kanten, waardoor je zes paar ogen nodig hebt om goed in de gaten te houden wanneer het nou "veilig" is om over te steken. Veilig is daarom een erg relatief begrip, ik heb al bijna mogen knuffelen met 2 mooie BMW's en een shiny Mercedes. Ondanks dat het stiekem best gevaarlijk is, doet elke Londenaar het. Door rood lopen is hier net zo gewoon als adem halen.

Maar waarom dan?
Dat is het tweede punt waarvan ik zelf nooit gedacht had er te belanden: Het openbaar vervoer. In Nederland zijn we blij als de treinen uberhaupt reiden en de bussen slechts 10 minuten te laat komen opdagen. In Londen rijdt er gemiddeld elke 3 minuten een metro en elke 5 minuten een bus. Bussen en metro's zat dus! Ik snapte voorheen nooit waarom mensen hun leven zouden wagen om een metro of een bus eerder te hebben, want 3 minuten later komt er weer een. En ondanks dat ik nog altijd achter deze mening sta, betrap ik mezelf erop dat ik precies hetzelfde doe, namelijk net even wat vlugger doorlopen of een rood stoplicht negeren en toch oversteken. Misschien ligt het wel aan het vlugge stadstempo, of aan het feit dat er na een lange werkdag niks lekkerder is dan thuiskomen en languit op de bank (in mijn geval bed, want ik heb geen bank) te gaan liggen met meneer Netflix en wat te eten.

Ook over eten valt genoeg te schrijven en te zeggen. Eten is hetgeen wat ik nog niet helemaal uitgevogeld heb hoe dat het makkelijkste gaat. Ja in je mond stoppen, kauwen en doorslikken, maar ik doel hier op wanneer ik het beste kan eten. Mijn werktijden verschillen enorm, dus het is altijd maar de vraag wanneer ik uberhaupt tijd heb om te eten. Daarnaast is het niet praktisch om onderweg te eten, want op het moment dat je iets eet in de metro, wordt je door de halve coupe vuil aangekeken en voel je de negatieve energie over je heenkomen. Wederom is dit iets waar ik me zelf ook schuldig aan maak: Als er iemand met een rol kebab in de trein komt zitten, moet ik moeite doen om diegene niet vuil aan te blijven kijken. 's Ochtends maak ik me wel regelmatig schuldig aan de "eet absoluut niks in de metro" regel, want ik red het niet om anderhalf uur naar mijn werk te reizen zonder wat te eten. Anderhalf uur?

Ja, ongeveer anderhalf uur. Volgens de reisplanner duurt de rit met de metro slechts 40 minuten. Deze vergeet echter te vermelden dat ik nog naar de bus moet lopen, een kwartier in de bus zit (afhankelijk van hoe druk het is, een kwartier kan ook zo een half uur worden), dan naar het metro station moet lopen, de metro pakken en dan nog van het station naar stage. Reizen in Londen is ontzettend goed te doen en ik heb het altijd heerlijk gevonden, maar na een lange werkdag is het soms toch wel een beetje teveel van het goede. Misschien dat het hier daarom normaal is om voor slechts 2 haltes de bus te nemen?
Ik begrijp nu alle depressieve blikken van reizigers in de spits. Weer zoiets: De spits in Nederland stelt geen drol voor. 50 man in een Arriva bus? Eitje joh, piece of cake vergeleken een District Line trein op Victoria of Westminster. Pluspuntje: Ik werk en woon net buiten het centrum, dus ik heb bijna altijd een zitplaats in de metro, net voordat het druk wordt.

Ik ga maar eens stoppen met schrijven. Het is nog een uurtje voordat ik de studio kan gaan sluiten en me vermeng met de kudde Londenaren die massaal de kroeg induiken voor een biertje om het weekend te vieren. Woowoo en ik gaan dat ook doen: Eten in een lokaal restaurantje en dan een pub opzoeken om de rest van de avond in door te brengen. Should be fun!

xo