Loving it

Guus Meeuwis zong ooit "De dagen zijn kort hier, de nacht begint vroeg". Hij had het duidelijk niet over Londen.
Mijn dagen zijn juist ontzettend lang en ondanks dat ik me elke keer voorneem om meteen in bed te ploffen zodra ik thuis kom, gebeurt dat nagenoeg nooit. Ik geef mijn moeder en Sonia hier de schuld van, want ze zijn veel te gezellig op Skype. En als ik niet aan het skypen ben, dan ben ik mijn culinaire horizon aan het verbreden met mevrouw Konijn.

Het heeft even geduurd, maar ik begin eindelijk ritme te krijgen, voor zover dat mogelijk is. Het zijn lange werkdagen van gemiddeld 9 tot 10 uur, plus ongeveer anderhalf uur reizen (enkel). Het is soms hard werken; paspoppen naar boven sjouwen, paspoppen 50 keer aan en uitkleden, lichten checken, foto's maken, foto's nabewerken, foto's opsturen, e-mails beantwoorden, telefoontjes beantwoorden, afspraken maken en nog een hoop kleine klusjes tussendoor. Hoewel de meeste mensen dit soort klusjes vervelend vinden om te doen, vind ik het stiekem wel leuk. Ik voel me een beetje als personal assistant, studio assistent, fotograaf, beeldbewerker, secretaresse en algemeen communicatie persoon in een. En als ik eerlijk ben: ik ben er nog goed in ook.
Als het rustig is in de studio, werk ik aan mijn stageopdracht (daar kan ik nog steeds niet heel veel over vertellen, maar het is erg leuk om te doen, aangezien ik over ALLES een eindoordeel heb en het eigenlijk dus volledig mag beslissen).

Zoals ik al zei, is het erg vermoeiend, maar ik geniet van bijna elke seconde. Francesca is echt een topwijf. Duidelijke hiërarchie is er niet en ondanks dat ze technisch gezien mijn baas is, voelt het meestal niet zo. Ze vraagt bij veel dingen mijn mening, luistert serieus naar wat ik te zeggen heb en volgt regelmatig mijn advies op. Ze waardeert het heel erg als ik dingen voor haar doe en ik vind dat zelf erg fijn om te horen. Daarnaast is ze erg gezellig en kan ik goed met haar praten.

Mijn huisgenootje slash collega Marina is ook echt super. Ze is weliswaar 5 jaar jonger, maar daar valt niks van te merken. Haar houding is erg volwassen en ze is heel fijn om mee te werken. Daarnaast klikt het goed tussen ons en is het stiekem wel fijn om iemand te hebben om mee te praten. Het is grappig om te zien hoe veel dingen in Nederland en Duitsland (want Marina is Duits) hetzelfde zijn en hier in Engeland totaal anders.

Makkelijkste voorbeeld daarvan zijn fietsers. Waar het in Nederland met de paplepel ingegoten wordt en kinderen vaak eerder kunnen fietsen dan lopen, is fietsen iets wat hier in Engeland de laatste paar jaar pas een beetje op begint te komen. En ze doen het niet erg goed als je het mij vraagt. In Nederland heb je van die jochies van 16, met een scooter die dan denken dat de hele wereld plaats voor ze moet maken, dat is precies hoe de meeste fietsers zich hier gedragen. Misschien komt het door gebrek aan duidelijk fietspaden, maar fietsers gaan waar zij vinden dat ze kunnen gaan; de stoep, de linkerkant van de weg, het midden van de weg, als ze het zouden kunnen zouden ze zelf over daken fietsen als ze daar zin in hebben. Als voetganger ben je nergens veilig want je kan elk moment van je sokken gereden worden door een fietser die vind dat je in de weg loopt. Ik vind het dus niet vreemd dat er bijna wekelijks een fietser platgereden wordt door een auto; ze smeken er zowat om.
Het meest irritante is nog de verlichting. Waar het in Nederland verboden is om een knipperende kinderdisco op je fiets te hebben, zijn de meeste fietslampen hier zo ingesteld dat zelfs een blind paard er nog epilepsie van krijgt.

Ik heb dus een haat voor fietsers ontwikkeld (sorry papa en mama). Verder zijn er weinig dingen aan Londen waar ik een hekel aan heb. De kleine dingen die in het begin heel spannend waren, zoals het reizen in een dubbeldekker bus, verliezen een klein beetje hun charme, maar de stad in haar geheel is in mijn ogen nog net zo mooi als de eerste keer dat ik hier kwam.

Als ik nu een baan aangeboden zou krijgen, zou ik serieus overwegen om te stoppen met mijn studie en hier blijven. Ja ik mis iedereen thuis wel, maar ik heb het zo hier ontzettend naar mijn zin. Na 3 weken weet ik het zekerder dan ooit: Hier wil ik de rest van mijn leven wonen. Toen ik bezig was om deze stage te regelen, waren er erg veel mensen die zeiden dat het me nooit zou lukken. Er zullen ook mensen zijn die zullen zeggen dat het me niet gaat lukken om na de opleiding een leven in Londen te beginnen. Deze stage is me gelukt, dus dat vervolg komt vast en zeker goed =)

xo