In Londen staat een huis

Nouja, wel meer dan een, maar een van die huizen is ons nieuwe paleisje. Althans, dat moet het worden. Op het moment dat ik deze blog aan het schrijven ben (bijna een week voor het plaatsen van de blogpost), zitten Rowie en ik te kamperen in ons eigen huis. Dat lees je goed ja; aan het kamperen. Het huis is namelijk nog niet helemaal klaar. Als je binnen loopt dan wordt je begroet door een grijze stofwolk en een kudde Poolse werklui. Deze werklui zijn overigens wel fantastisch, want het is ongelooflijk hoeveel werk zij weten te verzetten in zo’n korte tijd. De matrassen zijn binnen en we hebben er twee naast elkaar neer gelegd in een kamer die niet van ons is. Gelukkig arriveren onze huisgenoten pas over anderhalve week en hoeven zij hier dus niks van mee te krijgen. Morgen wordt het meubilair van de slaapkamers in elkaar gezet en donderdag worden de laatste eindjes aan elkaar geknoopt en dan is het officieel: Woowoo en ik wonen in een klein, Engels paleisje, met erkertje.

De zoektocht naar dit paleisje kent echter veel diepe dalen en wijze lessen.
Wij zijn begin November, vrijwel meteen nadat we besloten hadden om samen stage te gaan lopen in London, begonnen met zoeken. Maar waar begin je? Dankzij onze goede vriend Google hebben wij ons ingeschreven op verschillende Engelse kamerhuur sites. Bij elkaar hebben we denk ik zo’n 100 berichten verstuurd om te informeren naar een kamer. Van die 100 berichten zijn er misschien 15 beantwoord. We hebben alle mogelijke opties bekeken en overwogen; particulier huren, bij iemand in huis wonen, huren via het stagebureau (wat ik uiteindelijk even gedaan heb), huren via een studentenorganisatie, alles. Wanneer je graag in zo’n grote stad als Londen wilt wonen, is er erg weinig ruimte om kieskeurig te zijn; voor elke huurwoning die er op de markt komt, zijn er 10 mensen die hem willen hebben.

Studio’s, appartementen, flatjes, volledige huizen, slaapkamers en boekenkasten, Rowie en ik reageerden werkelijk op alles wat ook maar een klein beetje fatsoenlijk was. Wij hadden 1 eis: Niet te ver van een metro station vandaan. Omdat we nog niet wisten waar onze stage bedrijven zich zouden bevinden, hebben we overal in Londen gezocht, iets wat de zoektocht niet bepaald makkelijker maakte. In het begin kwamen er weinig tot geen reacties en net als met de zoektocht naar een stageplaats, waren wij de wanhoop haast nabij.

En toen was daar Abelson Verrier. Onze redder in nood, onze held, de man met de gouden sleutel van een schitterend appartementje, midden in Fulham. Abelson Verrier is beter bekend als de verrader, de bedrieger of Satan hemzelf. Inderdaad, wij zijn BIJNA opgelicht door deze ontzettend aardige man.
Via Gumtree had ik hem een email gestuurd dat ik interesse had in zijn appartement. Het was werkelijk perfect; een redelijke woonkamer, een mooie keuken, ruimte douche en twee slaapkamers, recht tegenover het metrostation van Fulham Broadway. Hij mailde meteen terug en leek ontzettend aardig. Abelson vertelde dat hij zelf in Denemarken woont en een garantie wilde hebben dat wij de aanbetaling van het appartement konden doen. Ik heb hem toen een bankafschrift gestuurd, maar dat was niet voldoende voor hem. Hij vertelde in het verleden wel eens opgelicht te zijn (oh de ironie) en daarom extra voorzichtig was met mensen die van hem wilden huren. Hij stuurde ons een voorbeeld van een huurcontract op en vroeg wanneer we naar Londen konden komen om het appartement te bekijken. Daarnaast drong hij aan op een geld transactie via Western Union. De reden waarom ik hier toen met open ogen in getuind ben, is omdat hij niet vroeg of wij geld naar hem over wilden maken, maar van de een naar de ander (van Rowie naar mij of andersom dus). Het enige wat hij wilde hebben was een kopie van het bonnetje van de transactie, zodat hij bewijs had dat wij daadwerkelijk het geld zouden hebben. Na research op internet bleek Western Union in principe een veilig systeem te zijn, dus maakte wij ons geen zorgen.

Onze redding is uiteindelijk geweest dat het niet mogelijk is om online meer dan 500 euro over te maken. Mijn vader en ik zijn in Eindhoven naar het GWK gereden om de transactie te doen. Toen de man (die ik nog altijd op mijn blote knietjes bedank) aan het loket vroeg waar het voor was en wij de situatie uitgelegd hadden, weigerde hij mee te werken omdat hij vrijwel zeker wist dat we opgelicht werden. Hij werd zelfs een beetje boos omdat dit blijkbaar vaker gebeurd.

Vier liter tranen, een emotionele breakdown en een uur verder, zagen wij in dat het misschien maar goed was dat dit gebeurd was. Wij hebben er namelijk een ontzettend wijze les uit getrokken; vertrouw nooit iemand met een mooi appartement in Londen. Oké misschien is dat niet helemaal eerlijk, maar het is wel iets waar we vanaf dat moment naar gestreefd hebben. Woowoo en ik spraken met elkaar af dat we niks meer zouden huren via een particulier, alleen via een officiële instantie. Het ergste aan deze hele situatie? Ik loop elke dag door de straat waar het zogenaamde perfecte appartement zich zou bevinden, op weg naar stage.

In december en januari heeft de zoektocht wat stiller gelegen omdat we toen hard aan het stressen waren of we überhaupt wel een stageplaats zouden hebben. Toen eind januari het verlossende woord kwam, maakten wij de keuze om dan maar via het stagebureau te gaan huren. Rowie kreeg echter de kans om bij verre familie te verblijven en toen is in twee dagen tijd besloten dat zij dat zou doen, en ik via het stagebureau zou gaan wonen. 4 weken en in die tijd zouden we verder zoeken naar een woning die dichter bij stage zou liggen, zowel voor haar als voor mij.

De afgelopen weken heb ik in Southwark gewoond. De woning was schoon en best redelijk, maar niet voor dat geld. 220 pond per week is voor een plek als Southwark zeker 50 pond per week te veel. Het stagebureau gaf mij twee opties: een gewoon of een premium appartement. De locatie van de gewone appartementen was beter, maar daar was geen internet (serieus wie biedt er nou een huis zonder internet aan?) en geen wasmachine. Ook zou het premium appartement een woonkamer hebben en ruimtelijker zijn. Qua geld scheelde het weinig, dus heb ik daar maar voor gekozen. Ik zal niet zeggen dat ik achteraf spijt heb, maar een kleine keuken waar je een bank in flikkert noem ik geen woonkamer. Maargoed, het is iets en het had vele malen erger kunnen zijn.

Rowie is in dit verhaal de grote held. Zij heeft ons ideale paleisje namelijk gevonden en geregeld. In het eerste weekend dat we hier waren zijn we wezen kijken en ondanks dat je een hele grote fantasie nodig had, waren we allebei op slag verliefd. Grote, ruime kamers, een grote open keuken en een woonkamer die bijna net zo groot is als die van mijn ouders (oke, niet helemaal, maar we doen even alsof).

We zitten nu samen in een van de slaapkamers, met matrassen op de grond, koffers open en bouwvakkers die beneden nog aan het werk zijn. De eerste nacht is misschien niet zoals we die voor ogen hadden gehad, maar voor ons werkt het. We horen zachtjes het verkeer van de grote weg verderop en als we heel goed luisteren horen we misschien ook nog wel de metro voorbij razen. Het huis ruikt nog naar vers aangebrachte verf, de voortuin is een stortplaats voor bouwafval en de enige decoratie zijn rondslingerende spijkers. Wij zijn thuis. <3