Nog een week!

Vandaag over een week zit ik in de trein naar Londen. Vandaag een week geleden was ik ook in Londen. Wat gaat de tijd toch snel.

Deze blog is eventjes een korte update over mijn eerste ontmoeting met Paul Harries, de fotograaf waar ik wat stage ervaring bij op ga doen. Na wat heen en weer gemaild te hebben leek het hem het beste als ik hem op woensdag (17 oktober) zou bellen. Hij moest 's avonds foto's maken bij het concert van Young Guns in Shepherds Bush Empire en hij wist dat ik daar heen zou gaan, dus het was alleen even een kwestie van afspreken waar en hoelaat we elkaar zouden treffen.

Rond een uur of 12, zat ik nerveus in een Starbucks op Oxford Street met mijn telefoon in mijn handen. Ik ben nog nooit zo zenuwachtig geweest als toen, vraag me niet waarom. Na een paar keer overgaan nam meneer Harries de telefoon enthousiast op en vroeg hoe het met me ging. Ja wel goed hoor, behalve zat ik doorweekt ben van het angstzweet, tril als een bejaarde parkinson patient en stotter als een kip met een spraakprobleem.

Paul vertelde me dat hij gevraagd was om een korte fotoshoot te doen met Young Guns (overigens een van mijn favoriete bands, voor de mensen die mij blijkbaar heel slecht kennen) en hij zei dat ik wel mee mocht om hem een handje te helpen. Ja joh, geen probleem, totaal niet iets wat ik supergraag wil doen.

Hij zei dat hij me nog zou bellen over hoelaat, want dat wist hij nog niet. Toen ik opgehangen had, kon heel de Starbucks (en de helft van de shoppers op Oxford street) meegenieten van het feit dat ik gevraagd was om hem te assisteren bij een shoot met Young Guns. Geweldig.

En half uurtje later, toen ik met Pascal in de bus zat om terug te gaan naar ons hotel om spullen te pakken en daarna naar de acoustische set van Young Guns in een Vans winkel te gaan, belde Paul Harries. Hij vertelde dat de shoot pas om half 7 was en hij om 7 uur alweer in de zaal moest staan om het eerste voorprogramma te fotograferen. Het zou allemaal behoorlijk krap worden, dus het kwam eigenlijk niet zo goed uit. Kut. Maar, of ik morgen naar een fotostudio wilde komen waar hij foto's moest maken van ze zanger van de band Deaf Havana. Ja hoor, ook leuk.

Achteraf bleek het maar goed te zijn dat ik niet meekon naar de fotoshoot met Young Guns, want tijdens de signeersessie in de Vans store (de acoustische set was afgelast omdat de zanger een beetje last van zijn stem had en de show savonds niet wilde verpesten) herkende hij me en vroeg me of ik naar Engeland over gevlogen was. Gustav Wood die mij, na dat hij me een half jaar niet gezien had, hekent, WOW. Dat zou slechts een beetje awkward geweest zijn als ik wel bij die shoot was geweest. Iets met stelken en obsessieve fan zijn enzo.

De volgende dag ben ik op tijd naar Bethnal Green tube station gegaan om de studio van Paul Harries te gaan zoeken. Ik had de juiste straat, nu alleen nog het juiste nummer. Hij vertelde dat het een unit was en ik zag in de buurt van nummer 205 (ik moest op 210 zijn) een aantal units. Ik was slechts 40 minuten te vroeg, dus dan maar even bij de bushalte wachten. Toen het kwart over 2 was ben ik gaan lopen. Wat bleek, ik zat niet aan de goede kant. Hier in Nederland is het allemaal heel logisch met straten en adressen, zitten de oneven nummers aan de ene kant van de straat, dan zitten de even nummers aan de andere kant van de straat. Nou in Engeland werkt dat dus blijkbaar niet zo.

Wat bleek, Lana was helemaal in de verkeerde richting gelopen. 40 minuten te vroeg zijn en het dan nog voor elkaar krijgen om te laat te komen. Echt iets voor mij. Toen ik in lichte paniek EINDELIJK de studio gevonden had, had ik geen tijd meer om nerveus te zijn om Paul Harries te ontmoeten, ik was veel te bang een slechte indruk te maken omdat ik bijna 10 minuten te laat was. Ik belde aan en deed de deur open. Ik had verwacht om een halletje ofzo te zien, maar nee, ineens stond ik midden in een fotostudio, met Paul Harries, James van Deaf Havana en 3 andere gozers voor mn neus. Ook hallo!

Paul Harries was heel relaxed, gaf me een hand, stelde iedereen voor en ging toen weer aan het werk. De shoot was een James bond thema, compleet met nep pistool en biertje met een parapluutje erin, shaken, not stirred. Na de James Bond uitfit, kwam de Leatherface outfit compleet met plastic kettingzaag tevoorschijn. De blik op Paul Harries zn gezicht zei voldoende. Daarna was de Kerstman outfit aan de beurt. James vond het zelf alles behalve grappig, een mening die zijn vrienden (en ik) niet met hem deelden. Het zag er hilarisch uit.

Na de shoot stelde Paul voor om samen ergens koffie te gaan drinken en wat te kletsen. We hebben het over allerlei dingen gehad, wat ik voor stages gedaan had, hoe hij bij Kerrang! terrecht is gekomen, wat ik die week allemaal aan toeristische dingen gedaan had, we hebben het zelfs over Britney Spears en de Spice girls gehad! Wat wil je nog meer?

Hij is een ongelooflijk aardige man, verteld graag over zijn werk en gezin en dat is iets waar ik maar al te graag naar luister. Hij zal me bellen op het moment dat hij een shoot heeft waarbij ik hem kan helpen, dus ik ben heel benieuwd wat dat gaat worden als ik dadelijk in Londen ben.

Het was een absolute topweek, 2 keer Young Guns gezien, Gustav die me herkende, paul Harries ontmoet, afgesproken met een vriend uit Engeland en het verder heel gezellig gehad met Pascal en mijn ouders. Als mijn maand in Londen half zo leuk wordt als afgelopen week, zal ik het zeker naa rmijn zin hebben!