Naar huis en nu graag..

Dit is een vroegtijdige update en het zal de laatste zijn die ik post. Op dit moment wil ik niets liever dan naar huis gaan. Gelukkig is het nog maar anderhalve week, en met een beetje geluk nog maar een week.

Terwijl ik dit schrijf staan er Hara Krishna's onder mijn raam te zingen en zit ik hier in het donker, midden in de nacht en het enige waar ik aan kan denken is thuis. Hoezo dat dan?

Nou, eerlijk gezegd, deze trip naar Londen is ongeveer het tegenovergestelde geworden van wat ik me er van had voorgesteld. Niks geen super toffe stage ervaring bij Paul Harries, niks geen leuke manier om mezelf en de stad beter te leren kennen. Het is een eenzame bedoeling die me keihard met de neus op de feiten drukt: je kunt niet weglopen van je problemen maar zoals het klokje thuis tikt, tikt het inderdaad nergens.

Ik ben naar Londen gekomen om meerdere redenen. De hoofdreden was natuurlijk de stage bij Paul Harries. De andere reden waarom ik hierheen ben gegaan, is om een nieuw soort vorm van geluk proberen te vinden, mezelf te ontdekken en zo het beste in mij en mijn creativiteit naar boven te halen. Ik was er zo ontzettend hard van overtuigd dat als ik hier zou zijn, ik weinig tot niks nodig zou hebben om me gelukkig te voelen. Ha, grapje zeker.

Tijdens deze drie weken ben ik tot een aantal ontdekkingen gekomen, dingen die ik misschien diep van binnen al wist, maar die nu zo duidelijk zijn, dat ik er absoluut niet meer om heen kan. Geluk zit hem niet in de plaats waar je bent, de dingen die je kunt doen en de mogelijkheden die je hebt. Het zit hem in de mensen die altijd bij je staan om die momenten met je te beleven. Ik ben er nu eigenlijk pas achter hoe ontzettend gezegend ik ben met de mensen die ik in het dagelijks leven om me heen heb. Mijn ouders en Pascal, hoe ontzettend veel zij voor me doen, voor me betekenen en hoe erg ik hun steun en toeverlaat nodig heb. Ik voelde me, ondanks die geweldige mensen, vaak alleen en onbegrepen. Alsof niemand echt snapte wat er in mijn hoofd omging. Het is me pijnlijk duidelijk geworden dat een verandering van locatie daar geen enkele verandering in kan brengen. Het vergroot de eenzaamheid alleen maar en het geeft je een nog groter gevoel van onbegrepen zijn.

Ondanks dat ik 0,0 stage ervaring opgedaan heb, kan en zal ik Paul Harries NIKS kwalijk nemen. Hij heeft zelf niet zo veel werk en de opdrachten die hij heeft, zijn vaak van zo'n korte duur, dat hij me niks kan leren omdat hij zich volledig op zijn werk moet kunnen focussen om de klus te klaren. Ik ben hem nog altijd ongelooflijk dankbaar voor het feit dat hij me uberhaupt de kans wilde geven. Nadat ik met hem via de mail gesproken heb, neem ik alle lelijke dingen die ik in deze weken over hem gezegd of gedacht heb terug. Hij is iemand die absoluut om mensen geeft en ik weet zeker dat hij het absoluut meent als hij zegt dat hem het heel erg spijt dat het allemaal zo gelopen is. Hij zal voor mij altijd een van de grootste bronnen van inspiratie blijven vormen en ik ben vastberadener dan ooit om op een dag net zo goed in mijn vak te zijn als hij is.

Londen is een charmante stad, met vriendelijke mensen en veel leuke plekjes. Ondanks dat kan ik me nu niet anders voelen dan dat de muren op me af komen en ik een uitweg moet zoeken. Als je hier helemaal alleen zit, heb je alle leuke plekjes vrij snel gezien, lijken de mensen helemaal niet meer zo vriendelijk en verliest de stad langzaam haar charme. Ik zal altijd van Londen blijven houden, maar ik ben bang dat ik van mijn zware verliefdheid genezen ben.

Ik ben er niet trots op dat ik deze 4,5 weken niet heb uit kunnen zitten en ik de behoefte heb om het liefste nu nog op een trein naar huis te stappen. Voor mijn gevoel naar mezelf toe heb ik gefaald en heb ik tegenover niemand iets kunnen bewijzen. Vreemd dat ik die drang nog altijd heb, om mezelf maar keer op keer weer te moeten bewijzen. Ik kan in ieder geval wel eerlijk naar mezelf toe zijn en zeggen dat ik het geprobeerd heb. Achteraf weet ik niet zo goed of ik uberhaupt wel had moeten gaan, maar ik denk dat dat beter is dan dat ik over een jaar zeg: "Had ik maar.."

Mijn laatste week in Londen wordt een rustige. Eerst maar eens kijken of ik mijn ticket om kan boeken zodat ik over een week hopelijk in mijn eigen bed lig, zonder zingende Hara Krishna's onder mijn raam en zonder verkeer dat al toeterend langs komt gereden. In plaats daarvan hoop ik dan lekker naast Pascal te kunnen liggen en me eindelijk weer eens veilig en geliefd te voelen in zijn armen. Vrijdag ga ik maar richting Birmingham (lekker om 6 uur sochtends de trein pakken zodat ik geen kapitaal kwijt ben voor een kaartje) om mijn goede vriend Stuart te zien. In het weekend heb ik god zij dank afleiding omdat Kim dan hier is. Hopelijk kan ik dan maandag avond met haar de deur achter me dicht trekken en dit hoofdstuk afsluiten.

Wat de ervaring van mijn leven had moeten worden, is uitgedraaid op een droevige ontdekkingsreis naar mezelf. Ondanks de leuke dingen die ik hier gezien en gedaan heb, ben ik bang dat ik er niet met heel veel plezier aan terug kan denken. Het is in ieder geval niet volledig nutteloos geweest, want ik heb, weliswaar niet op de manier waarop ik had gehoopt, een hoop over mezelf geleerd. Dat is dan in ieder geval nog iets..