171/270

Gisteren was het dan eindelijk zo ver! Walk The Tube 2015, HET evenement waar ik al zo'n 6 maanden naar uit heb zitten kijken. 270 metro stations in 1 dag tijd, voor het goede doel! Mijn wekker ging om 2:30, omdat mijn taxi hier om 3:00 zou zijn. 's Nachts ja, dit zijn geen typfoutjes waarbij ik de PM per ongeluk vergeten ben.

Vol goede moed ging ik op weg naar Heathrow Terminal 4, waar ik Charlie zou treffen. Charlie is een van de 25 mede "Tube geeks" die mee zou doen. Om 05:02 kwam de eerste trein binnen, waar de rest van de bende in zat. Het was een gezellige club mensen, het merendeel was rond de 30, een paar uitzonderingen daar gelaten. Ook was Kirk er en het was leuk om hem weer te zien. Kirk heb ik leren kennen op een van de "Tube Tours" die Geoff organiseert (Geoff is voormalig wereldrecord houder van de Tube Challenge; de snelste tijd voor het bezoeken van de 270 stations en de bedenker van Walk The Tube).

Al vrij snel bleek dat het geen makkelijke dag zou worden. We waren nog maar goed en wel weg op Heathrow of er waren al problemen op de lijn die we als volgende zouden pakken. Achteraf zou blijken dat het de meest verschrikkelijke dag ooit was om dit te doen: Van de 12 metro lijnen in Londen zouden we er 11 gebruiken, en ALLE 11 deze lijnen zouden gedurende de dag ergens problemen hebben. En dan zeggen wij iets van de NS.

De eerste aansluiting hebben we gemist, dus het begon goed. Dit deed echter niks af aan de sfeer; deze was de hele dag top. Grapjes, flauwe opmerkingen en leuke verhalen werden er de hele dag verteld. Ook waren er geen echte kliekjes tijdens het reizen, in elke trein zat je weer langs iemand anders en elke keer was het gezellig. Kirk en ik hebben wel veel met elkaar opgetrokken als "Bad knee buddies". Ik ben 4 keer geopereerd en Kirk had van de week zijn knie verdraait, dus wij waren met zijn tweetjes de sloomste van de groep. Maar dat gaf niet, want het was mega gezellig!

Na een paar aansluitingen op magische wijze gehaald te hebben, met bussen die slechts 5 keer per dag rijden en treinen die we tegen hebben kunnen houden zodat iedereen vlug nog aan boord kon gaan, was het 4 uur. We waren inmiddels 11 uur onderweg en ruim over de helft. Dit was het punt waarop het moeilijk werd. Lichamelijk had ik nergens last van, wat ik wel verwacht had. Emotioneel gezien was ik erg aan het vechten met mezelf.

Even voor 4 uur hebben we als groep besloten om 3 stations over te slaan, om zo de grote finish in Amersham te kunnen halen. Ik deed deze run om geld op te halen voor het Fonds Psychische Gezondheid, ik had van te voren echter niet verwacht dat mijn eigen psychische gezondheid zo'n grote rol zou gaan spelen. In het dagelijks leven vormt mijn depressie niet echt een beperking in de dingen die ik doe, dat bleek nu wel even anders te zijn.

Mijn brein vond het mooi geweest. Ik had er 169 stations en bijna 12 uur opzitten, de 270 zouden we hoe dan ook niet gaan halen, dus waarom zou ik nog verder gaan? Dit speelde de hele tijd in mijn achterhoofd en ik verloor snel het plezier. Ik heb toen de keuze gemaakt om sterk te zijn en toe te geven aan deze gedachten en te stoppen. Na 12 uur in de metro en 171 stations, ben ik op Fulham Broadway, het station vlakbij mijn stage, gestopt.

Sommige mensen zullen misschien vinden dat het juist zwak was van mezelf dat ik gestopt ben en niet doorgezet heb, maar ik denk dat er veel wilskracht bij komt kijken om je grens te kennen en te kunnen zeggen: tot hier en niet verder. Ik heb maanden uitgekeken naar die 270 en om dan iets over de helft te zeggen: het is goed geweest, is erg moeilijk.

Ik baalde aan de ene kant ontzettend, maar aan de andere kant ben ik trots op wat ik gedaan heb. 171 stations in 1 dag tijd is niet iets wat veel mensen mij na zullen doen. En dat is de gedachte waarop ik me wil focussen. Ik heb het maar mooi "even" gedaan en dat ik voor de finish gestopt ben is bijzaak. De negatieve gedachtes die voortkomen uit mijn depressie hebben zo'n greep op me, dat ik toch geen plezier meer kunt beleven als ik wel doorgegaan was, dus waarom zou ik? Dan zou ik het voor mezelf verpesten en nog belangrijker; voor de rest van de groep ook.

Deze groep mensen heeft uiteindelijk de finish gehaald met 267 stations op de teller en ik ben ongelooflijk trots op ze! Ik ben heel blij en dankbaar dar ik een onderdeel heb uit kunnen maken van dit kleine groepje idioten die het normaal vindt om om 5 uur op een trein te stappen en vervolgens 18 uur later te stoppen en ik had dit voor geen goud willen missen! De dag was geweldig en ik zou alles zo weer over doen.

Ja ik heb de 270 niet gehaald, maar die 99 stations komen misschien ooit nog wel eens. Ik heb een geweldige dag gehad, superleuke mensen leren kennen en ik heb geld opgehaald voor het goede doel en dat is wat telt!