So bloody British

Ik woon alweer 11 weken in het mooie Londen. We zijn dus over de helft, niet te geloven hoe snel de tijd vliegt hier. Nog maar 2 maanden en dan mag ik weer terug naar Nederland. Iets waar ik nog niet echt aan wil denken als ik eerlijk ben. Ja ik mis mijn ouders, Milo en mijn vrienden wel, maar gelukkig is Skype een mooie oplossing. Verder is er weinig wat ik echt mis aan Nederland, op de frikandellen na. Ondanks dat ik me een echte Londenaar voel en echt het idee heb dat ik hier goed op mijn plek zit, zijn er dingen die me nog elke dag verbazen of die ik nooit zal begrijpen. Misschien komt dat door mijn Brabantse nuchterheid.

Een van deze dingen vormde de aanleiding van het schrijven van deze blog. Zoals jullie inmiddels wel zullen weten, heb ik een leuke Engelsman genaamd David aan de haak geslagen. David is, zoals alle Engelsen, gek op thee. Als we in de woonkamer zitten en hij ineens opstaat, kun je er 99% zeker van zijn dat hij thee gaat zetten. Een paar weken geleden stonden we samen in de keuken te wachten tot de water koker klaar was. Ik stond een beetje voor me uit te staren toen mijn oog op de waterkoker viel. Tegelijkertijd viel mijn mond open van verbazing.

Waar wij in Nederland een simpele waterkoker hebben, die aangeeft hoeveel liter erin past door middel van streepjes en cijfertjes, heeft Dave een waterkoker waar kopjes op getekend staan. Beter gezegd: Dat ding geeft dus aan hoeveel koppen thee je kunt zetten met de hoeveelheid water die je er op dat moment in hebt zitten. Als je dit al Engels vind, lees dan nog even verder. Eerder genoemde waterkoker heeft namelijk een vermogen van 4000 watt en er zit een beschermhoes omheen. Ook heeft Dave een speciale verzekering afgesloten die ervoor zorgt dat als zijn waterkoker, om wat voor reden dan ook, binnen een bepaalde tijd kapot gaat, hij direct een nieuwe krijgt. Maar verder is hij heel normaal hoor.

Wat ook typisch Engels is, is de beleefdheid van mensen. Als je bij iemand in de lift stapt, zal diegene altijd vragen naar welke verdieping je moet, zodat hij op het knopje kan drukken. Mensen houden deuren voor elkaar open en maken ruimte op de stoep als je elkaar tegemoet komt gelopen. "Sorry" en "Excuse me" zijn de eerste woorden die ouders aan hun kinderen leren en de laatste woorden die een Engelsman zal zeggen voor hij sterft. Zelf als iemand tegen jou aanloopt, of op jouw tenen gaat staan, zeg je allebei sorry. Doe je dit niet, dan wordt je vaak aangekeken of je de verre voorvaderen van desbetreffende persoon beledigd hebt.

Helaas zijn er ook mensen die hier wel erg ver in gaan. Vorige week waren mijn ouders hier en besloten we om naar het British Museum te gaan. Terwijl mijn vader en ik aan een tafeltje zaten, stond mijn moeder te wachten tot de koffie klaar was. Ze liep vervolgens met een dienblad naar onze tafel toe, door de drukte heen, en ging zitten. Zo'n 2 minuten later kwam er een vrouw naar onze tafel gelopen en ze vroeg of mijn moeder Engels sprak. Aangezien mijn moeder dat wel doet, maar niet bepaald vloeiend is, zei ik dat ze tegen mij kon praten. Het leek alsof de vrouw ons wilde vragen om eventjes op haar spullen te letten, of dat ze bij ons aan tafel mocht zitten omdat het zo druk was. Wat volgde is een combinatie van Engelse beleefdheid op een zo hard overtrokken niveau, dat het complete onbeschoftheid werd.

De vrouw, die we in dit verhaaltje "misselijk" zullen noemen (dit is erg zacht uitgedrukt, maar als ik haar een passende naam ga geven, is deze blog niet langer geschikt voor jonge kinderen, zal mijn leraar mij laten zakken wegens slecht taalgebruik en ben ik niet langer serieus te nemen als jonge professional, op wat voor gebied dan ook). Misselijk vroeg mij op een kinderachtige manier of ik tegen mijn moeder wilde zeggen dat ze beter op moet letten in de toekomst. Ik begreep haar in eerste instantie niet helemaal, waarschijnlijk omdat ik zo geschokt was door de onzin die ze uitkraamde. Misselijk betichte mijn moeder er namelijk van dat ze tegen haar rugzak was aangelopen. Toen ik met een droog gezicht zei dat het nogal druk was in het museum (lees, sardientjes in een blik) en dat mijn moeder dat zeer waarschijnlijk niet expres gedaan had, flipte Misselijk hem bijna uit en zei ze dat ik mijn moeder wat manieren bij moest brengen en dat ze maar moest leren om "Sorry" en "excuse me" te zeggen.

Nog voor ik een al dan niet passend antwoord kon bedenken, liep Misselijk weg. Met een geschokte uitdrukking zat ik daar, terwijl mijn ouders mij vragend aankeken wat er zojuist gebeurd was. Toen ik vertelde dat een vreemd mens me zojuist verteld had dat ik mijn moeder wat manieren bij moest brengen, flipte mijn vader hem uit, op dezelfde manier als ik een halve minuut later zou doen. Gelukkig zijn wij beleefd genoeg om mensen niet letterlijk te vertellen wat we van ze vinden, want anders had Misselijk huilend het museum verlaten. Gelukkig is Misselijk niet het toonvoorbeeld van Engelse beleefdheid en zijn de meeste mensen hier wel normaal.

Behalve als ze in een bus zitten dan. Ik weet niet wat het is, maar Engelsen en bussen zijn een vreemde combinatie van beleefdheid en onbeschoftheid. Althans, zo zie ik het, het zou ook aan mij kunnen liggen natuurlijk. Ze staan allemaal netjes in de rij (iets wat echt overal gedaan wordt) om de bus in te komen, en vervolgens gaan ze zo zitten dat je moet vragen of je op de stoel naast ze kan zitten.
Iets wat hier gelukkig wel veel gedaan wordt, is opstaan voor ouderen en zwangere vrouwen. Iets wat echter nauwelijks gedaan wordt, is opstaan als de persoon naast je uit wil stappen. Als jij bij het raam zit en er zit iemand naast je, zal diegene niet snel opstaan om jou eruit te laten, maar in plaats daarvan schuiven ze hun benen opzij zodat je je er met moeite doorheen kan wurmen. Tegen dat soort mensen zeg ik dus niet netjes dankjewel.

Verder zijn er wat kleine dingen die opvallen en voor mij als Nederlander vreemd zijn. Badkamers zijn geverfd en hebben vaak alleen tegels in de douche, dus niet in de hele badkamer. Sloten zijn in Nederland logisch; Gladde kant boven en van het kozijn afdraaien om de deur te openen is iets wat bijna altijd geldt in Nederland. Hier in Engeland is er geen enkele logica te herkennen als het op deuren en sloten aankomt. Naar het kozijn toe voor de ene deur, van het kozijn af voor de volgende, gladde kant net waar het uitkomt.
Ook iets waar ik elke keer bij na moet denken is de tijd. "Half 9" betekend hier een half uur na 9, dus wat wij Nederlanders "half 10" noemen. Toen ik dit tegen mijn baas vertelde was ze compleet geschokt en verbaasd dat wij het zo doen.

Het zijn de kleine dingen waar ik me over blijf verbazen en die misschien vreemd klinken voor mij. Ondanks dat merk ik dat het wel heel makkelijk is om je aan te passen en je aan de "regels" te houden. Engelsen zijn over het algemeen genomen ontzettend vriendelijke mensen, ze zijn alleen behoorlijk degelijk voor Nederlandse begrippen. En toch zijn er een hoop dingen hier waar wij Nederlanders nog wel wat van kunnen leren. Ik heb het hier in ieder geval goed naar mijn zin en heb stiekem weinig zin om weer naar huis te gaan over 2 maanden. Ik ben benieuwd hoe groot de cultuurschok zal zijn.