Hoe ik mijn telefoon in de prullenbak gooide

Vijf dagen geleden schreef ik dat die blog de laatste van mijn avontuur in Londen zou zijn. Nou mensen, ik heb toen onbewust keihard tegen jullie gelogen! Mijn "journey from hell" van gisteren heeft ervoor gezorgd dat ik heb besloten om nog maar een blog te schrijven.

Het begon allemaal toen mijn vader en ik rond half 3 's middags naar het metrostation van West Brompton liepen. 4 uur voor vertrek van onze vlucht naar Eindhoven. De District line lag er weer eens gedeeltelijk uit. Met slechts een beetje vertraging kwamen wij aan op Victoria. Na een wandeltocht van 10 minuten, waarin ik het voor elkaar kreeg om al te verbranden, kwamen we aan op het busstation. Hier stond een lange rij voor de bus naar Stansted, dus sloten wij netjes aan.

National Express, die de grote boosdoener is in dit verhaal, had ineens besloten dat een kaartje kopen bij de buschauffeur niet mogelijk was. Fijn als ze dit van te voren hadden aangekondigd. Dit betekende dus dat ik razendsnel naar de andere kant van het station moest rennen om twee kaartjes te kopen. Ik ben nog nooit zo blij geweest met een kaartjes machine, want de rij naar de balie was er eentje van primark-uitverkoop proporties. Ik wilde vlug een kaartje kopen, maar meneer de machine vond at ik er 24 flippin pond in moest douwen, terwijl ik er op dat moment maar 15 bij me had. Ik ben als een malle terug gelopen om mijn portemonnee te halen (lang leve lekker zittende harembroeken zonder zakken) en heb toen eindelijk een kaartje kunnen kopen.

We hoefden gelukkig maar 5 minuten te wachten op de volgende bus. Het duurde echter voor mijn gevoel honderd jaar voor deze volgeladen zat. Meneer de buschauffeur nam uitgebreid de tijd en leek zich niet druk te maken om het feit dat er mensen waren die wel wat snelheid konden gebruiken. Iets waar wij echter geen rekening mee gehouden hadden (en wat achteraf ook dom was van mij, dat geef ik heel eerlijk toe), is het feit dat Londen in de spits altijd propvol staat. Laat dat nou net het tijdstip zijn waarop wij naar het vliegveld gingen. Een stel panische Italianen (hoe kan het ook anders) zorgden ervoor dat papa en ik ook in de stress schoten; halen wij onze vlucht wel?

Nou, waarschijnlijk niet. Na een lekkere file op de M25 (de ringweg rond Londen) hadden wij ons neergelegd bij het idee dat we op het vliegveld zouden slapen. Er is toen echter een wonder gebeurd, want het was 17:43 toen we aankwamen op Stansted. Onze bagage check in zou om 17:45 sluiten. Gelukkig zaten wij voor in de bus en ik heb als een malle onze handbagage gepakt en ben gaan rennen. Lana is gaan rennen ja. Zoals een net brits persoon betaamt (ja in deze noem ik mezelf brits) heb ik heel netjes aan mensen gevraagd of ik er langs mocht en heb ik meerdere malen "excuse me" gezegd. Nouja, geschreeuwd terwijl ik ze aan de kant duwde, maar toch!

In de vertrekhal staan mooie borden met de balienummers van de bagage check in. Deze borden zijn een ontzettend mooie uitvinding, als je vlucht er ten minste op staat! Dus bij deze mijn welgemeende hartelijke dank aan Ryanair en de geweldige kwaliteit van jullie service, voor het niet laten zien bij welke balie ik in moest checken. Na een series smeekbedes om voor te mogen dringen in de rij, wees een aardige mevrouw mij erop dat er een aparte balie was voor late incheck en vluchten die op het punt stonden om te vertrekken. Papa en ik zijn daar als een gek naar toe gerend en hebben netjes achter in de rij aangesloten.

Er kwam toen een hele aardige meneer van Ryanair kijken of er mensen waren die voor zouden mogen, in verband met hun eerdere vluchttijd. Wij vroegen hem meteen of we nog in konden checken voor Eindhoven. Hij haalde zijn schouders op en zei dat het kielekiele was. Wij waren niet tevreden met dit antwoord en probeerden gedurende vijf minuten zijn aandacht te krijgen voor hij ons het antwoord gaf: Jullie staan bij de verkeerde balie. Dankjewel Henk voor de snelle informatie, tijd is totaal niet van belang voor ons.

Ik heb mezelf vervolgens opnieuw schreeuwend en deze keer vloekend door de menigte heen geduwd om bij een andere balie uit te komen. Daar kwam het verlossende oordeel: Jullie kunnen je koffers niet meer inchecken. Helaas was het een vrouw aan de balie, want ik was bereid om tot een lichte vorm van prostitutie over te stappen als dat ervoor gezorgd hadden dat we nog in konden checken. Papa aarzelde geen seconde en duwde mij mijn ticket in mijn handen; Ga jij de vlucht maar proberen te halen, ik zie je morgen wel. De dame achter de balie vertelde mij dat de gate al dicht was. Op dit moment was het 17:59, onze vlucht zou om 18:25 vertrekken. Ik vertelde haar dat in de huisregels van Ryanair stond dat je tot absoluut uiterlijk 20 minuten voor tijd nog het vliegtuig in mocht, en ik dus nog 6 minuten had om de vlucht te halen. Ze wenste me succes en zei dat het me toch niet ging lukken.

Ik haastte me richting de douane en toen ik daar de rij zag, zakte alle hoop me in de schoenen; Een warme zomerdag waarbij de Efteling gratis toegang verleent aan iedereen, is er niks bij. Ik vroeg aan een medewerker van het vliegveld of hij iets voor me kon doen. "Ja je kunt een fast track ticket kopen, dan ben je er zo doorheen". De 10 pond die ik in zijn gezicht zwaaide waren blijkbaar niet aantrekkelijk genoeg, want ik moest per se naar een kaartjesautomaat om voor 3.50 mijn voorrang te kopen. Volgens de automaat kon je betalen met een Maestro pinpas, dus ik was al lang blij dat ik kon betalen. Niet dus. Betaling geweigerd, tot twee keer toe. Ondertussen stond er een jankende Franse troela achter me die liep te zeuren dat ze haar vlucht zou missen. Nou schat, ik ook!

Meneer de bureaucraat haalde vervolgens ergens een kaartje vandaan en zei me dat ik door kon lopen (ze zijn niet heel slim die vliegveld medewerkers). Daar liet een aardige meneer me voor zodat ik door de bagage check kon. Dit is het moment geweest waarop ik een van de domste dingen ooit gedaan heb: Namelijk mijn telefoon in de prullenbak gooien. Toen papa en ik nog in de bus zaten, heb ik blindelings mijn telefoon in de bovenkant van mijn fototas gegooid. Hier zat echter nog een plastic zakje met een fles water in. Dit plastic zakje heb ik vlug uit mijn tas getrokken en richting de controle gozer gegooid. Mijn telefoon kreeg hij er gratis bij.

Ik had dit niet in de gaten, want ik wilde maar een ding en dat was als een idioot over het vliegveld rennen om die vlucht te halen. schreeuwend ben ik door de tax-free zonde gerend, richting de gate. Toen deed zich het volgende probleem voor: Ik moest nog met de shuttle naar de andere kant van het vliegveld. Gelukkig heb ik een vliegveld medewerker kunnen vragen of hij contact op kon nemen met de gate, en gelukkig reed de shuttle niet volgens NS normen, want hij kwam er meteen aan. De drie minuten in die shuttle leken echt eeuwig te duren. Zodra de deuren open gingen ben ik eruit gevlogen en als een gek de roltrap opgerend. Toen ik boven was zag ik een rij van zo'n 25 mensen bij mijn gate staan, maar nergens stond een bord met EINDHOVEN. Dat is het, te laat, alles is voor niks geweest. Ik schreeuwde als een dramatische kameel: AM I TOO LATE FOR EINDHOVEN? om vervolgens van de mensen in de rij een blik te krijgen met opgetrokken wenkbrauwen en een rustige: Nee hoor, wij wachten ook nog.

Dit is het moment geweest dat ik toch ben gaan twijfelen aan de zekerheid dat er geen god bestaat. Dit is ook het moment dat ik erachter kwam dat ik een van mijn meest begeerde en belangrijkste bezittingen kwijt was. Dit is ook het moment dat ik de nietige waarde van materialisme heb in leren zien; het kon me namelijk geen zak schelen dat ik mijn telefoon kwijt was.

Ik ben naar Eindhoven gevlogen en na wat moeizaam contact kwam ik erachter dat mijn lieve moeder inmiddels al ruim twee uur op het station van Eindhoven zat te wachten. Mijn vader heb ik achtergelaten in Londen, met al mijn zooi. Hij komt binnen nu en een paar uur naar huis, hopelijk op een iets kalmere manier als dat ik gisteren gereisd ben. Mijn aankomst thuis is heel anders dan hoe ik het verwacht had en het voelde eigenlijk niet goed om op deze manier thuis te komen. Maargoed; we zijn er.

Een van de dingen waar ik ontzettend naar uitgekeken had, was het eten van een frikandel. Karma besloot een ontzettende bitch te zijn toen ik een frikandel bestelde bij de Smullers op het station en het meisje achter de kassa me vertelde dat ze er geen meer had. De wanhoop die ik toen voelde was bijna erger als die van de rest van de dag. Eenmaal thuis aangekomen zag ik dat mama heel lief de vlag buiten had gehangen, onder het mom: het is nog licht als je thuiskomt. Milo was gelukkig wel heel blij me te zien en besloot om vannacht een verrassing voor te bereiden; Mijn laptop kabel kapot bijten als welkomstgeschenk.

De eerste nacht in mijn eigen bed was een beetje vreemd, maar ik voelde me weer helemaal thuis toen Milo om 5 uur 's ochtends besloot mij wakker te knuffelen. Dat beest kan zoveel opladers kapot bijten als hij wil, hij weet dat hij er toch wel mee weg komt.

Nou, dit was dan het echte definitieve einde aan mijn reis naar Londen, hopelijk hebben jullie net zoveel genoten van het lezen van mijn blog, als dat ik genoten heb tijdens het schrijven er van.

Hopelijk tot volgend jaar!