Dario de Italiaanse Engel

Het is ongeveer kwart over vijf als ik een stel snorharen in mijn gezicht voel kriebelen. Milo komt nog even slijmen voor mijn wekker af gaat. Voor de laatste keer voorlopig. Stiekem ga ik die kleine haarbal heel erg missen. Gelukkig wordt er goed voor hem gezorgd en komt meneer niks te kort.

Na een autorit die volgens traditie doorgebracht wordt met het meebleren van Queen (Vocals, drums EN gitaar natuurlijk), een ontbijtje bij de Starbucks en een vlucht die een kwartier korter duurde dan gepland, zijn we in Londen. Nouja, bijna dan, want eerst moeten we nog door een polonaise van Efteling-achtige proporties, alleen dan zonder de gezellige muziek. De Douane is toch iets serieuzer dan een pretpark.

Eenmaal bij de trein aangekomen blijkt er geen rechtstreekse verbinding te zijn met London Stratford. Vreemd, want daar heb ik toch echt kaartjes voor gekocht. Nouja, dan maar naar Liverpoolstreet en verder met de metro. Daar aangekomen moeten we door de controlepoortjes. De medewerker van TFL vertelt vervolgens doodleuk dat we illegaal met de trein meegegaan zijn, want de tickets die we gekocht hadden, bleken bustickets te zijn (dankjewel Ryanair).

Na een kudde wilde toeristen omzeild te hebben bij de ticketmachines, zijn we op de metro gestapt. Weliswaar een compleet andere route dan gepland, want het is weekend en weekend staat gelijk aan werkzaamheden. Gevolg: De halve metro ligt plat. In plaats van een ritje van 15 minuten, doen we er nu zo'n 35 minuten over. Achja, zo zie je nog eens iets.

Eenmaal aangekomen bij mijn woning voor de komende maand, belde ik de huisbaas op, zoals afgesproken. "Ja ik ben er over 5 minuten!". 5 minuten hier zijn blijkbaar 50 minuten Nederlandse tijd, want meneer kwam niet opdagen. Gelukkig werden we binnengelaten door een van mijn huisgenootjes. Ik woon samen met 3 Italianen die Marco heten (dit is geen grap, ze heten echt alle 3 Marco) en Dario. Dario blijkt de engel van vandaag te zijn, want zonder hem zou ik mijn eigen huis niet in kunnen.

Dario verhuisd morgen en was zo lief mij zijn huissleutel te geven, want de huisbaas had blijkbaar weinig zin om ervoor te zorgen dat ik binnen kan. Hij zou de sleutel vanmiddag klaarleggen bij mijn kamer. Toen ik zojuist binnenkwam, lag er niks. Misschien is het een magische en onzichtbare sleutel ofzo. Dus Dario, dankjewel voor je sleutel! Pizza, bella, pasta en vespa. Veel verder dan dat gaat mijn Italiaans niet.

Mijn vader en ik hebben vanmiddag een hele gezellige tour gedaan, die ik echt IEDEREEN aan kan raden. Geoff Marshall's Tube Tour! Geoff Marshall is houdig wereldrecordhouder in de befaamde "Tube Challenge". De wattes? De "Tube Challenge" is de uitdaging om ALLE 270 metro stations van Londen te bezoeken, in de snelste tijd. Geoff heeft deze tijd dus op zijn naam staan. Daarnaast weet hij ontzettend veel van de Underground af; nuttige feitjes, minder nuttige feitjes en geschiedenis verhalen waarvan je mond spontaan open valt. Ik heb al enige tijd contact met Geoff via twitter en e-mail en was blij dat ik hem eens in het echt kon zien. De tour wordt gehouden met maximaal 10 mensen en kost slechts 10 euro, voor 3 uur. Geen geld, allemaal doen dus!

In een goede stemming gingen papa en ik vervolgens op zoek naar zijn hotel. Daarvoor moesten we eerst half Londen door, met meerdere malen over stappen waar dat normaal niet nodig is. Met dank aan de TFL en het falen van de Circle Line. Als de Circle Line plat ligt, ligt echt heel Londen op zijn gat.
Er was wat miscommunicatie tussen ons, waardoor de routebeschrijving ontbrak. Na de hele wijk zo'n vier keer gezien te hebben, zes verschillende hotels benaderd voor een aanwijzing over waar we heen moesten, bleek zijn hotel ongeveer voor onze neus te liggen. (niet helemaal natuurlijk, zo blond zijn we nou ook weer niet).

Toen ik papa had afgezet, ben ik alleen weer heel Londen doorgereisd, terug naar mijn kamertje. Het huis is gelegen in een rustige wijk in zuid Londen, 10 minuten met de bus van Canada Water af. Ondanks dat er veel sociale woningbouw is (zogenaamde "Estates" die in Engeland vaak een negatieve reputatie hebben) is het volgens mij een nette buurt. Ik voel me er in ieder geval niet onveilig. Het huis is schoon en wordt met 6 mensen gedeeld. Mijn kamertje is klein, maar heeft wel een mooi uitzicht; Ik kijk namelijk uit op "The Shard" (het hoogste gebouw in Londen).

Morgen overdag ga ik met papa naar het "London Transport Museum" en als ik hem op de trein (euh, bus) gezet heb, ga ik met Woowoo een hapje eten en dan kan het avontuur echt beginnen. Nu ga ik in ieder geval lekker slapen, want hoe mooi Londen ook is, vermoeiend is ze wel.

xo